Anne olan cocugunun az bir degisimini hissediyor, farkediyor hemen.Kizimin sanirim bu 2,5 yas sendromu sona erdi gibi.
O hircinliklarin cogu gitti, yani hic yok degil ama onlarda normal bence öncekine göre.
Daha önceleri benim istememle özür dilerdi hata yapinca, simdi azcik suratim inse asagi anliyor kirildigimi ve önce öpüyor yanaklarimdan sonra kucakliyor ve "özür dilerim anne, daha yapmicam" diyor :) Öyle hosuma gidiyorki! Bende gülümseyiveriyorum hemen, o da gülüyor hatta rahatlamis gibi seviniyor :)
Krese gitmeyeli disari yürüyerek gidiyoruz, yani 1 aydir falan cocuk arabasini kullanmiyoruz.
Yaa bir cocugun her hali bir baska güzel! Bebekligi ayri güzeldi, simdi ayri güzel!
Ben bu büyüdügü halleri görünce öyle mutlu oluyorumki!
Bicir bicir konusmalari benim bakakalmama sebep oluyor :)
Kendini dinletmek istiyor, yani o birsey anlatirken kesinlikle gözlerine bakilacak, Tv'ye yahut baska birseyle mesguliyet olmaz, sevmiyor :)
Bende gözlerinin icine bakiyorum hayranlikla hemde, hatta "öyle mii" "gercekten mi" dedigimde hemen " öyle , gercekten " diyor :)
Karsilikli sohbet etmeye ne kaldiki, simdiden kisa sohbetlerimiz oluyor; birbirimize birseyler anlatiyoruz karsilikli :)
Maasallah hafizasi iyi, unutmuyor gittigi yaptigi seyleri, hatirlayinca tekrar söylüyor bana o durumlari ayni sekliyle, bu beni sevindiriyor. Detaylari atlamayan bir kiz olacak :)
Beni azcik üzen durum korkulari, bunlar cogaldi.
Önceden yüksek sesleri sevmezdi, matkap yahut gök gürültüsü..vs.
Simdilerde salonda bir yerleri gösteriyor oradan korktugunu söylüyor, oturma odasiyla mutfagin arasi salon oldugundan oradan gecerken ürkek bakislarla hizlica geciyor bakina bakina.
Kac kez güzelce acikladim, korkusunun normal oldugunu söyledim, büyüyünce korkulacak birsey olmadigini anlayacagini anlattim ama yinede gecmedi tabiki. Bu konuda kesinlikle onu hep dinledim ve yardimci olmaya calistim, korkusunu kücümsemedim.
Zaten bunun yanlis oldugunuda okumustum!
Tv izlerkende dikkat ediyorum siddet iceren hicbirseye onun yaninda bakmiyoruz.
Bazende "bu bana bakiyor" diye birseyler diyor. Bakan sey ama koltuk olabilir, elbise olabilir öyle sacma seyler. Bende gözleri yok ki kizim onun nasil baksin diyorum, gülüyorum, isi $akaya vuruyorum.
Internetten arastirdim biraz bu korkular cok normalmis, hatta 4 yasa dogru dahada artiyormus sanirim.
Normal oldugunu okumak rahatlatti beni. Yani bunlar disinda degisik cok kötüde bir durum yok, öyle bagirdigi yahut asiri korktugu birsey yok cok sükürki. Bunlarda gececek elbet birgün!
Kizimi iyiki vermissin Allah'im, hayatimin en manali kismi o :)
Not: Resimde kücüklükten büyüklüge dogru gelismesini görmek istedim :)
